فیلسوف جوان

در حالات مرحوم شیخ جعفر کبیر، کاشف الغطا، که از علمای بزرگ در قرن سیزدهم و ساکن نجف اشرف بوده، آمده است:

در یکی از شبها که برای تهجّد برخاست، فرزند جوانش را از خواب بیدار کرد و فرمود: برخیز به حرم مطهّر مشرّف شویم و آنجا نماز بخوانیم.
فرزند جوان که برخاستن از خواب در آن ساعت شب برایش دشوار بود، در مقام عذرخواهی برآمد و گفت: من فعلاً آماده نیستم، شما منتظر من نشوید. بعد، مشرّف می شوم.
فرمود: نه، من اینجا ایستاده ام. برخیز، آماده شو که با هم برویم. آقازاده ناچار از جا برخاست و وضو ساخت و با هم به راه افتادند.
کنار در صحن مطهر که رسیدند، فقیری را دیدند نشسته و دست گدایی از مردم دراز کرده است. آن عالم بزرگوار ایستاد و رو به فرزندش فرمود: این شخص در این وقت شب برای چه اینجا نشسته است؟ گفت: برای گدایی از مردم. فرمود: آیا چه مقدار ممکن است از رهگذران عاید او گردد؟ گفت: احتمالا مثلاً یک تومان (به پول فعلی ما).
فرمود: درست فکر کن ببین، این آدم برای یک مبلغ بسیار اندک و کم ارزش دنیا که آن هم احتمالی است، در این وقت شب از خواب و آسایش خود دست برداشته و آمده در این گوشه نشسته و دست تذلّل به سوی مردم باز کرده است؛ آیا تو به اندازه ی این شخص، به وعده های خدا درباره ی شب خیزان و متهجّدان اعتماد نداری که فرموده است: “فلا تعلم نفس ما أخفى لهم من قُرَة أعين.”
گفته اند آن فرزند جوان از شنیدن این گفتار، چنان تکان خورد و تنبّه یافت که تا آخر عمر از شرف و سعادت بیداری آخر شب برخوردار بود و نماز شبش ترک نشد.
منبع: شب_مردان_خدا، ص۴۷.

علامه_قاضی رضوان الله علیه

نـمـاز را بـازارى نـكـنـيـد، اول وقـت بـه جـا بـيـاوريـد بـا خضوع و خشوع ! اگر نماز را تحفظ كرديد، همه چيزتان مـحـفـوظ مـى مـاند و تسبيحه صديقه كبرى سلام الله عليها و آية الكرسى در تعقيب نماز تـرك نـشـود…

منبع: وصیتنامه علامه قاضی رضوان الله علیه.

‍ آیت الله بهجت : کسی که می خواهد روزی اش فراوان شود ، این ذکر را بسیار بگوید و در آغاز و پایان آن هم یک صلوات بفرستد :

“اللهم اغننی بحلالک عن حرامک و بفضلک عمن سواک” یعنی خدایا مرا به وسیله حلالت از حرام خویش بی نیاز کن و با فضل و بخشش خودت، از هرچه غیر خودت بی نیاز ساز.