فیلسوف جوان

​‍ حضرت آقا سید هاشم_حداد می‌فرمود:

روزی برای دیدن شخصی در کاظمین به مسافرخانه‌اش رفتم.

دیدم پس از تعداد زیادی که به حج رفته بود باز عازم سفر حج می‌باشد. به وی گفتم: تو که هر روز کربلا می‌روی، مشهد می‌روی، مکه می‌روی، پس کی به سوی خدا می‌روی؟

وی خوب حرف مرا درک کرد ولی خود را به نادانی زد و با خنده‌ای درخواست دعای سفر از من کرد و رفت. 

بعضی از مردم، حتی برخی از کسانی که ادّعای سلوک دارند، مقصود واقعیشان از این مسافرتها خدا نیست و برای انس ذهنی به مدارک خود و سرگرمی با گمان و خیال و پندار و شاید برای به دست آوردن مدّتی مکان خلوت، با همراه یا دوستان خود به آن مکان‌های مقدّس مسافرت می‌کنند!

و چون به دنبال خدا نرفته و نمی‌خواهند بروند، از آن مشرب توحید نمی‌نوشند و از آب ولایت جرعه‌ای بر کامشان ریخته نمی‌شود و تشنه‌کام باز می‌گردند.

و با همان حکایات و احوال سرگرم و با اشعار عرفانی و دعاها و مناجات‌های صوری بدون محتوا عمر خودشان را به پایان می‌رسانند.

منبع: ناگفته‌های_عارفان

مرحوم حجة الاسلام سید محمود یزدی، که از شاگردان حاج میرزا جواد آقا #ملکی_تبریزی بوده، در بیرونی منزل استاد می‌نشست. درباره #نماز_شب‌های آن عارف وارسته می‌گوید:

شب‌ها که ایشان برای شب زنده‌داری و عبادت برمی‌خاست، مدتی در رختخواب به گریه از خوف خدا و اشک برای عشق به حق مشغول بود.

گاهی به سجده می‌رفت و زمانی لب به دعا می‌گشود. آنگاه در صحن منزل رو به طرف آسمان می‌کرد و آیات مخصوص را تلاوت می‌فرمود:

«ان فی خلق السموات و الارض و اختلاف الیل و النهار… ربنا ما خلقت هذا باطلا…».

اثر این آیات الهی آن چنان بود که او را از خود بی خود کرده، سر بر دیوار می‌گذاشت و لحظاتی گریه می‌کرد.

آنگاه که برای گرفتن وضو آماده می‌شد، در کنار حوض نشسته، و مدتی گریه می‌کرد و پس از وضو ساختن چون به مصلایش می‌رسید و مشغول تهجد می‌شد، حالش منقلب گشته، اشک بسیار می‌ریخت، به طوری که از گریه‌های طولانی در نمازها و مخصوصا قنوت‌ها، بعضی ایشان را جزء «بکایین» عصر به شمار آورده‌اند.
منبع: نماز_شب، کلید حلّ مشکلات.

امام حسن مجتبی علیه السلام: اَنَا الضّامِنُ لِمَنْ لَمْ‏ يَهْجُسْ فى قَلْبِهِ اِلاَّ الرِّضا اَنْ يَدْعُوَ اللّه‏َ فَيُسْتَجابَ لَهُ؛

امام حسن مجتبی(علیه السلام) :

💠كسى كه در دلش هوايى جز خشنودى خدا خطور نكند، من ضمانت می‏كنم كه خداوند دعايش را مستجاب كند.💠

📚منبع:

كافى : ج 2، ص 62، ح 1۱