فیلسوف جوان

مرحوم حجة الاسلام سید محمود یزدی، که از شاگردان حاج میرزا جواد آقا #ملکی_تبریزی بوده، در بیرونی منزل استاد می‌نشست. درباره #نماز_شب‌های آن عارف وارسته می‌گوید:

شب‌ها که ایشان برای شب زنده‌داری و عبادت برمی‌خاست، مدتی در رختخواب به گریه از خوف خدا و اشک برای عشق به حق مشغول بود.

گاهی به سجده می‌رفت و زمانی لب به دعا می‌گشود. آنگاه در صحن منزل رو به طرف آسمان می‌کرد و آیات مخصوص را تلاوت می‌فرمود:

«ان فی خلق السموات و الارض و اختلاف الیل و النهار… ربنا ما خلقت هذا باطلا…».

اثر این آیات الهی آن چنان بود که او را از خود بی خود کرده، سر بر دیوار می‌گذاشت و لحظاتی گریه می‌کرد.

آنگاه که برای گرفتن وضو آماده می‌شد، در کنار حوض نشسته، و مدتی گریه می‌کرد و پس از وضو ساختن چون به مصلایش می‌رسید و مشغول تهجد می‌شد، حالش منقلب گشته، اشک بسیار می‌ریخت، به طوری که از گریه‌های طولانی در نمازها و مخصوصا قنوت‌ها، بعضی ایشان را جزء «بکایین» عصر به شمار آورده‌اند.
منبع: نماز_شب، کلید حلّ مشکلات.