فیلسوف جوان

​‍ ‍ فاضل گرامی سید نورالدین جزایری در کتاب خود «خصایص الزینبیه» چنین نقل می‏‌کند:

روزگاری که امیرالمؤمنین علیه‌السلام در کوفه بود، حضرت زینب سلام‌الله‌علیها در خانه‏‌اش مجلسی داشت که برای زنها قرآن را تفسیر و معنی آن را آشکار می‏‌کرد.

روزی «کهیعص» (سوره مریم، آیه۱) را تفسیر می‌نمود که ناگاه امیرالمؤمنین علیه‌السلام به خانه‌ی او آمد و فرمود:

ای نور و روشنی دو چشمانم! شنیدم برای زن‏ها «کهیعص» را تفسیر می‌‏نمایی؟

حضرت زینب سلام‌الله‌علیها گفت: آری. امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: این رمز و نشانه‌‏ای است برای مصیبت و اندوهی که به شما عترت و فرزندان رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله روی می‌‏آورد.

پس از آن مصایب و اندوه‏ها را شرح داد و آشکار ساخت. پس آن گاه حضرت زینب سلام‌الله‌علیها گریه نمود…